Lézignan-Corbières 1963

Leses-en kijktijd ca. 25 minuten

Tekst  Rob Hoen

Dit is Lézignan-Corbières. Dat is een stadje in het hart van de Aude, met rond de 10.000 inwoners dat behoort tot het departement Narbonne. Voor de kenners is dat nummertje 11 op de Franse kentekenplaten. In het donkere Zuiden van Frankrijk, gelegen tegen de Pyreneeën en niet ver van de Middellandse Zee.

Ik luister naar de huidige burgemeester. Dat is Michel Maïque (1948), leraar op een basisschool. Hij ziet er uit als een aannemer in een pak. Alsof hij de hanger vergeten is uit het jasje te halen voor hij het aantrok. Niet verwonderlijk, want Maïque is oud-international van het Franse nationale rugbyteam. Als oud-speler geniet hij in Lézignan een grote reputatie. Hij vecht een eerlijke strijd: tegen de leegloop van ‘zijn’ stadje Lézignan. Je m’en tamponne le coquillard, want daar is voor de jongeren geen reet te beleven. En wie de jeugd heeft, heeft de toekomst, zo moet hij denken.
Op de gemeentelijke website meldt hij via dit voor hem nieuwe medium (de gemiddelde Fransman begrijpt werkelijk helemaal niets van internet) dat Lézignan 450 bedrijven telt, die maar liefst 5500 arbeidsplaatsen opleveren. Lézignan kent geen specifieke industrie. Het heeft gewoon een regionale functie, dus van alles niks. Een soort Helmond in Frankrijk. Burgemeester Maïque gaat voort: dat Lézignan een nieuwe Lycée Polyvalente krijgt, om toekomstige werknemers te kweken, die eigenlijk niets liever willen dan naar Parijs vertrekken. Dat laatste zegt hij niet, maar denkt hij wel. En zo gaat het licht in Lézignan gewoon om negen uur ‘s avonds uit. Maar in Lézignan is het wel gratis parkeren!
Lézignan is eigenlijk niets. Heeft ook geen bijzondere wijn of zo: een nóg grotere teleurstelling voor mij als passant, die zich graag laat verrassen door regionale producten. Maar er is wel een wijnmuseum. Die heeft geen eigen website, behalve een paar knullige verwijzingen op het internet. Ik verwacht er niet meer dan een paar oude snijmessen te vinden met vermolmde wijnvaten. Lézignan is een van die vele dertien-in-een-dozijn-stadjes in La France Profonde.
En dat terwijl de getoonde briefkaart zo enorm veel verwachtingen oproept. Maar ik ben gelukkig ook een romanticus, die er graag op los fantaseert bij plaatjes. De problemen van nu, ze waren er vroeger ook al, getuige de ansichtkaart. Want ik zie een gemeentelijk gebouw als toeristische trekpleister. Wie kiest er nu voor om zo’n kaart naar huis te sturen? En wat moest er dan wel niet aan de achterkant geschreven zijn? Het Centre Administratif is nu een Mission Locale d’Insertion geworden. Dat is een instantie die probleemjongeren sociaal en beroepsmatig op weg helpt. Met daarnaast een betonnen gedrocht als Palais des Fêtes: zo’n gebouw waarin je op Quatorze Juillet als provinciale puber je eerste meisje kust in die mooie bloemetjesjurk. De bomen zijn weggehaald, het muurtje met het hek ook. Ga maar eens kijken in Google Streetview, voor de totale ontluistering.
Ook in 1963 was er niets in Lézignan. Dat moet ook de fotograaf gedacht hebben die in opdracht van de gemeente of ansichtenfabrikant APA het dorp met een kiekje op de kaart van toeristisch Frankrijk moest zetten. Op zoek naar een voor toeristen aantrekkelijke plek staat hij wanhopig voor het Centre Administratif van Lézignan. En hij maakt daar wel hét plaatje voor francofielen: een Citroën 2CV en een ID19, samen met een Mobyllette. En het beeld is ontzettend Frans. Franser kan het gewoon niet.
Hij heeft de politiek gevoelige graffiti avant la lettre op de muur voor het gebouw over het hoofd gezien: ‘Paix en Algerie’ , meldt de tekst. De gekalkte letters vervagen al een beetje. Een jaar eerder is Algerije onafhankelijk geworden na een bloedige strijd van 8 jaar. De Fransen zijn op dat moment nog volop bezig met de verwerking van deze oorlog die voor tweespalt in Frankrijk heeft gezorgd.
Waren er toen ook al mensen die zich verzetten tegen de verdedigers van Westerse waarden in den vreemde? Welnu, ééntje woonde er wellicht in Lézignan. Jawel, het was wellicht de oudoom van de huidige burgemeester: Jean-Jacques Maïque. Die gewapend met een emmer witte verf en zijn kwast op een winteravond (na 21:00 uur natuurlijk) Paix en Algerie op de muur kalkt. Michel Maïque, hij heeft het van huis uit mee gekregen. Lézignan is zijn thuis. Er mag niets veranderen. Het is goed zo. Lézignan, ik hou van dit stadje. En dat meen ik!

[ezcol_1half]

[/ezcol_1half] [ezcol_1half_end]

[/ezcol_1half_end]