Reproducties van ansichtkaarten

Inspiratie

ansichtkaart-citroen-ds19-bretagne-808

Vroeger stonden ze bij ons thuis op de schouw in de woonkamer: ansichtkaarten. Als souvenirs van vakantiebestemmingen. Ooit door iemand gekozen op zo’n kaartenrekje in een winkel waar je kranten, sigaretten, allerlei parafernalia en filmrolletjes voor je camera kon kopen.

Geschreven en gepost in ver land. Of misschien wel om de hoek in de brievenbus gestopt. Na een reis van een enkele dag, van een paar dagen of zelfs enige weken bezorgd door de postbode. Als je dan zo’n ansichtkaart van de deurmat haalde, keek je eerst naar de voorkant. Daarna las je de tekst aan de achterkant. Wie stuurt mij deze kaart?
Ansichtkaarten zijn een groet vanuit een vakantiebestemming. Met een foto of afbeelding. Alleen al de keuze van de foto zegt iets over de verzender. Maar ze zijn ook een mededeling, een bericht van de afzender. Om te vertellen wat er thuis speelt, hoe het met je gaat, de laatste nieuwtjes te melden. Om te schrijven dat je iemand aardig of lief vindt. Er is nog geen Whatsapp of Facebook. We versturen volop ansichtkaarten als briefkaart in het tijdperk dat nog niet iedereen telefoon heeft en in een periode dat er nog brieven en hele ansichtkaarten volgeschreven worden. De communicatie tussen mensen is anders. Veel minder snel en meer gericht en overwogen.

In mijn ouderlijk huis was er een speciale la, helemaal vol met ansichtkaarten. De meest linkse la van de boekenkast, in de voorkamer van de Alexander Battalaan in Maastricht. De ansichtkaart werd eerst tentoongesteld op de schouw in de woonkamer. Daarna verdwenen ze in de la. Mijn moeder gooide ze nooit weg. Een oude krant gooi je weg, een ansichtkaart niet. Want zo’n kaart heeft iemand speciaal naar jou gestuurd. Als kind heb ik die kaarten altijd heel boeiend gevonden. De soms overdreven fel ingekleurde –voor mij exotische- plaatjes met palmbomen, mooie gebouwen en auto’s waar ik als Dinky Toy mee speelde, de mooie postzegels op de achterkant; het poststempel dat soms de foto aan de voorkant geheel vernield had. Ik kon er altijd uren naar kijken en mijn fantasie over die plekken van de ansichtkaarten de vrije loop laten. Die fantasie ging veel verder dan alleen de straat die op de foto stond.
Intussen was ik gaan studeren en het zicht op die la met kaarten allang verloren. Uiteindelijk zijn de ansichtkaarten weggegooid toen mijn moeder ging verhuizen naar een andere woning. Dertig jaar later ging ze naar een verpleeghuis en bij het leeghalen van haar huis kwam ik er toch nog een paar tegen. Een paar kaarten die ze ooit op vakantie gekocht heeft, maar nooit beschreven en verstuurd heeft. Maar er was ook een kaart die ze mij in de jaren zestig gestuurd heeft -ik was toen een jaar of zes- toen ze met mijn vader in Egypte was op een of andere culturele reis. Het was een kaart met een hotel er op. Ze had met balpen een kruisje gezet waar de kamer was waar ze logeerde. Ik beeldde mij in hoe die hotelkamer er uitzag. Hoe het uitzicht vanaf het balkon was. Het zal wel geen toeval zijn geweest dat juist die kaart bewaard is gebleven.

nile-hilton-hotel-cairo-808

Toen wist ik nog niet dat ik een beelddenker was. Ik merkte dat ik als student geschiedenis wel eens anders naar gebeurtenissen keek dan studiegenoten tijdens disputen, andere interpretaties maakte, een ander overzicht had. Later als beeldredacteur en journalist bij verschillende kranten merkte ik dat ik andere, grotere verbanden zag dan schrijvende redacteuren en dat ik in mijn gedachten al veel verder was dan degene tegen wie ik praatte. Niet dat ik intelligenter ben; ik liet mijn gedachten gewoon de vrije loop.
Beelddenken is denken in beelden en gebeurtenissen, niet in woorden en begrippen. Als beelddenker zie ik in één oogopslag het geheel. Stel ik andere vragen, die misschien niet altijd voor de hand liggen. Beelddenkende mensen denken associatief en overzien meer het geheel van de dingen. Ze denken veel te snel in grote stappen; ze leggen verbanden en voegen eigen ervaring en kennis toe. Het zijn ideale brainstormers.

Fotosouvenirs zijn een weergave van eigen mijmeringen als beelddenker. Niemand spreekt mij tegen, ik schrijf het gewoon op. Het hoeft niet altijd over de werkelijkheid te gaan; het schuurt er tegen aan. Die oude ansichten bieden inspiratie om te associëren. In beelden te denken; vanuit een oud beeld naar het heden, in allerlei vormen. Het internet geeft mij de mogelijkheid al die gedachtensprongen te maken. Ik heb die sprongen niet al te groot gemaakt; neem de lezer mee in mijn beleving. Alle fantasieën die ik als kind al had bij het kijken naar ansichtkaarten. Ik heb ze nog steeds.

carte-grise-web-1000

Fotosouvenirs zijn ook een lofzang op een auto. Aan één enkele auto, niet aan een type of model. In 1985 kocht ik mijn eerste Citroën DS, langs de Middellandse Zee in Marseille aan de Avenue Montredon nr. 13. De toenmalige eigenaar was dokter Yves Castellain; een gepensioneerde dermatoloog. Hij hoefde die auto niet meer. Het was een DS21 uit 1971. Ik was toen student. Die auto heb ik nog steeds. Met deze auto heb ik heel veel kilometers door West-Europa gereden. Vooral door Frankrijk. Maar in gedachten ook over andere continenten. Op z’n staart getrapt en mishandeld, maar ik heb er ook voor gezorgd. Veel beleefd en gezien met die auto. Daarom staat ze altijd op de ansichten van Fotosouvenirs. Als getuige van mijn bespiegelingen.

ds21-marseille-web-1000