Porto San Giorgio 1962

Lees- en kijktijd ca. 7 minuten

Tekst © Rob Hoen

Er zijn van die ansichtkaarten met een tafereel waarvan je denkt: daar wil ik ook zijn! Nu! Onmiddellijk! Zeker tijdens een van de druilerige Hollandse zomers. Om iedereen jaloers te maken dat jíj het naar je zin hebt op een zonovergoten strand of terras. Deze aflevering van Fotosouvenirs is dan ook vooral bedoeld voor het thuisfront. Voor de mensen die deze kaart op het dressoir exposeren en er af en toe meewarig naar kijken.

Maar ik kan die thuiszitters tegelijkertijd weer geruststellen. Want ansichtkaarten als deze zijn illusies. En wat schrijf je nou op zo’n kaart? Toch vaak niet meer dan een simpel zonnetje en ‘groeten uit.’ Citroën DS-liefhebbers kijken alleen naar de auto op de ansichtkaart. Wie die auto alleen interessant vindt, die klikt hier en leest vooral het verdere verhaal niet.
Het is een echte vakantiekaart. Gemaakt op de camping Solemar in Porto San Giorgio. Die naam… Een Hollandse equivalent zou Camping Bergzicht in Limburg kunnen zijn. Zonnige zee, zoiets betekent het. Bijna een eufemisme, want de zon schijnt natuurlijk altijd in Porto San Giorgio! Overigens, de camping met deze naam bestaat niet meer op deze plek.
Porto San Giorgio ligt in Italië, aan de Adriatische Zee, in de provincie Fermo. Dat is de streek van de Marken, zo’n dertig kilometer voorbij Ancona. Porto San Giorgio is eigenlijk één lang bebouwd lint langs de Adriatische kust, nu aan de achterzijde omsloten door de snelweg A14, van Bologna naar Bari. In de jaren zestig was die Autostrada er nog niet. Toen denderde het doorgaande verkeer over de provinciale weg, dwars door het stadje.
De auto staat midden op de weg van de camping. Het lijkt wel of de fotograaf voor de gelegenheid het pleintje voor de campingwinkel heeft schoongeveegd. Terwijl op zo’n plek op de camping er altijd wel verkeer of beweging van mensen is. Er staat een vrouw, gekleed in laatste badmode naast de auto in een model pose: een elegant been voor het andere, een hand in haar zij. Met de rug van haar hand tegen haar dij. Ze heeft al aardig wat zonuren gehad. De badpakken uit de jaren vijftig hebben afgedaan, nu veroveren de bikini’s het strandbeeld van de jaren zestig.
De juffrouw is waarschijnlijk gebruind met de hulp van Delial zonnecrème. Ik herinner mij als kind van die kleine sportvliegtuigjes met zo’n groot reclamedoek erachter. Laag over het strand scherend, wierpen die monstertjes van deze crème aan kleine parachutes in de branding; de hele kinderschare op het strand stormde dan de zee in. Niet te ver, want dan anders moesten de lokale stoere jongens (en meisjes!) van de strandwacht weer in actie komen. Achteraf, meer dan veertig jaar later, had ik best wel door één van die meisjes ‘gered’ willen worden.
In de auto zit een man op de passagiersstoel. Hij kijkt vol bewondering naar de jonge vrouw naast de Citroën. Waarom zit hij op rechts? En niet gewoon achter het stuur? Wie gaat er nou op het heetst van de dag op deze plek een gesprek voeren? Niemand dus. De foto is gewoon geënsceneerd, maar dan van het knulligste soort.
De modellen zijn waarschijnlijk van de camping gehaald. Als je goed kijkt zie je links achter de lantaarnpaal bij het terras van de campingwinkel twee mensen om het hoekje gluren. Daarnaartoe gedirigeerd door de fotograaf om het beeld niet te verstoren. Wachtend tot de foto eindelijk klaar is.
Ik ben een illusie armer: deze vakantiekaarten zijn gewoon nep. En eigenlijk zijn ansichten alleen maar leuk om te versturen. Ze in een verre brievenbus te schuiven; niet om thuis van de deurmat te halen.

[ezcol_1half]

[/ezcol_1half] [ezcol_1half_end]

[/ezcol_1half_end]