Woippy 1973

Lees- en kijktijd ca. 6 minuten

Tekst © Rob Hoen

Deze keer een klassiek doorkijkje van de Rue Général de Gaulle in Woippy. Er gebeurt niets op de foto; ik zie een paar winkels aan de linkerkant. Het gebouw rechts is het Hôtel de Ville annex postkantoor, groots én in classicistische stijl, compleet met een timpaan er op. Een stadhuis moet nu eenmaal gezag uitstralen. Er hangt een bordje dat er een bushalte is. En er staat een telefooncel voor de deur.

Het huidige Hôtel de Ville en het postkantoor is nu gehuisvest in nieuwbouw, een paar straten verderop. Nu is het een restaurant met de naam Saint Ex. Vernoemd naar Antoine de Saint-Exupéry. Hij is de schrijver van Le Petit Prince (1942), het vaakst vertaalde Franse boek uit de Franse literatuur. De Kleine Prins is een boek over vriendschap: een klein boek voor kinderen, een groot boek voor volwassenen.

Het restaurant heeft een website, maar die is al enige tijd buiten gebruik. Mijn computerscherm toont een wit vlak. Dat kan in Frankrijk zomaar. Op Facebook is het restaurant wel actief. Nou ja, het afgelopen jaar hebben ze twee posts op hun pagina gedaan. Is het restaurant dan gesloten of zieltogend? Nee, er zijn volop recensies te vinden op het internet. Vooral Le Patron wordt door de vrouwelijke bezoekers zeer gewaardeerd. Zijn maaltijden ook wel. Die zijn van de categorie eenvoudig, doch voedzaam. Ook bij Saint Ex is de hamburger intussen een niet meer weg te denken gerecht op een Franse menukaart… ‘Une halte gourmand sans complication,’ zo schrijft een bezoeker. ‘Je bent er ook snel klaar,’ schrijft een ander. Zelfs in Frankrijk neemt men geen tijd meer om te eten. Het restaurant wordt vooral door veel habitués bezocht. De Woippiciens zullen daarom Le Patron goed kennen. Die website hebben ze helemaal niet nodig; de klanten vinden hun weg wel naar het terras bij de voormalige ingang van het postkantoor.

Woippy is een gemeente in het Franse departement Moselle in de regio Lotharingen. Het is geen echt grote stad, maar ook geen dorp. Er wonen ongeveer 14.000 mensen. Het is eigenlijk een voorstad van de plaats Metz. Woippy staat op de kaart van Frankrijk omdat zich daar het grootste rangeerterrein van de Franse spoorwegen SNCF bevindt. Woippy ligt in een vergaand verstedelijkt gebied. Lotharingen is van oudsher een belangrijk industriegebied met veel staal- en mijnbouwindustrie. Als gevolg van de Duits-Franse rivaliteit dan weer Duits, dan weer Frans territorium. Vandaar vaak twee namen voor een stad of dorp. Woippy wordt tijdens de tweede en laatste bezetting omgedoopt tot Wappingen. Na 1945 is het weer gewoon Woippy.

Het straatbeeld doet dorps aan. Bijna geen mens op straat. Her en der wat auto’s, een paar winkels. Rechtsonder tegen het gebouw staat een Solex geparkeerd. Met de eeuwige telefoon- en elektriciteitskabels boven de straat. Je vind ze op bijna iedere ansichtkaart in Frankrijk. Ook nu nog ligt een belangrijk deel van de elektriciteits- en telefoonkabels in Frankrijk boven de grond. Een verworvenheid van de Franse vakbonden denk ik wel eens, want het onderhoud aan al die bovengrondse masten en kabels kost een vermogen. Maar het levert veel werkgelegenheid op. Bij de eerste de beste storm zit een groot deel van Frankrijk zonder stroom en telefoon.

Maar gelukkig zijn daar de portables. Ondanks al die bovengrondse telefoonlijnen heeft bijna iedereen een mobieltje. Die GSM’s zijn in ieder geval de doodsteek voor de telefooncellen. Je ziet ze nog wel, want er staan er nog zo’n 40.000 in Frankrijk. Maar het zijn van die vervuilde, zielige cabines. Ze verdwijnen in rap tempo uit het straatbeeld. In het verleden waren ze trouwens ook vaak defect. Met de zakken vol losse Francs belde je dan schreeuwend naar Nederland in de hoop dat de andere kant van de lijn begreep dat je een paar dagen later thuis komt.

De prachtige televisieserie Maigret met Bruno Cremer is nog van vòòr het telefoonceltijdperk. Heerlijke trage verhalen uit een periode dat een dag gewoon langer duurt. En een politiecommissaris die onder diensttijd gewoon een stevige borrel mag drinken. De ketting-pijp-rokende Maigret belt tijdens iedere aflevering best wel veel voor een serie die zich in de jaren vijftig afspeelt. Tijdens iedere episode telefoneert hij wel vier à vijf keer. Dat doet hij op zijn bureau, maar nog vaker in een café. In de gang staan van die houten cabines, of er hangt gewoon een telefoon aan de muur in de gang. Terwijl even verderop de WC doorgetrokken wordt. Een stevige pijp roken kan dan handig zijn. Afrekenen doe je aan de zinc bij de kastelein. Maar commissaris Maigret hoeft nooit af te rekenen. Ook niet de drank.

De moderne commissaris doet alles met een mobieltje. En dan het liefst in de auto met één hand aan het stuur, de telefoon geklemd tussen oor en schouder en in de andere hand een plastic beker met koffie. Handsfree bellen heet dat geloof ik. Bijna niemand gebruikt nog een telefooncel. En als ze weggehaald worden, dan is daar niet iedereen even blij mee. Zeker als het mobiele netwerk nog geen honderd procent dekking geeft. Allo… Allo! Allo? Bent u daar nog?