Mimizan-Plage 1965

Lees- en kijktijd ca. 9 minuten

Tekst Rob Hoen

Dit is weer zo’n ansichtkaart waarvan je je met recht kunt afvragen waarom die gemaakt is. Zie ik een toeristische attractie? Is er een gebouw of monument te zien dat ik als bezoeker niet mag missen? Is dit een straat met een historische betekenis? Ik kan zelfs geen obligaat monumentje voor de gevallenen van de beide wereldoorlogen ontdekken.

Het enige dat ik kan bedenken is dat het gewoon een mooie kaart is, alleen al de vorm en compositie met de denkbeeldige lijnen die te maken zijn in het beeld. Het tafereel is gemaakt in Mimizan-Plage. Dat is één van de belangrijkste toeristische kustplaatsen aan de Côte d’Argent, niet ver van Bordeaux. Als er een Mimizan-Plage is, zou er ook nog een ander Mimizan kunnen zijn. Inderdaad: een paar kilometer landinwaarts ligt Mimizan-Bourg. Eigenlijk is dit het oorspronkelijke stadje. Langs de ‘Courant de Mimizan’ is ooit op de verzanding langs de kust Mimizan-Plage onstaan.
Populaire badplaatsen willen nog wel eens sterk van uiterlijk veranderen om ieder jaar opnieuw weer toeristen te lokken. En ja, ik kan niet verwachten dat de bomen rechts op de foto er nu nog staan. Mimizan-Plage is ten opzichte van vijftig jaar geleden bijna onherkenbaar geworden, want na een lange wandeling met streetview van Google heb ik de plek waar deze de ansichtkaart is gemaakt niet kunnen ontdekken.
Deze ansicht is een (deels) ingekleurde foto uit het post zwart-wit-tijdperk. Misschien dacht de maker van de ansicht dat de aanblik qua kleurstelling te saai was. Voor de goede orde: het is al een kleurenfoto. De auto rechts op de foto is een DS19 met roosters uit het modeljaar 1961. Ze is al rood, maar de beeldbewerker vond dat ie nóg roder moest en heeft haar her en der bijgeschilderd. Van de oorspronkelijke kleur Rouge Estérel is dan ook niet veel meer overgebleven.
Niet alleen de DS19, ook de dame met kinderen links in beeld, die in ganzenpas op de camera af komt lopen, moest blijkbaar een andere kleur shirt aan. En prompt heeft ze een kledingstuk in de kleur van de bomen gekregen. De vrouw links van haar met het bloemetjestruitje heeft een broekje in dezelfde kleur gekregen. Alsof beide kledingstukken in dezelfde wasmachine verwassen zijn. De kinderen erachter zijn door de retoucheur ongemoeid gelaten.
Het inkleuren van ansichtkaarten is niet nieuw. Al in de negentiende eeuw werden de zwartkaarten ingekleurd en het was een ware kunst om dat goed te doen. De ansichtkaartenmakers uit de jaren zestig namen het niet zo nauw, de kleuren mochten er gerust een paar millimeter naast liggen, zoals op deze kaart.

Reeds in de eerste jaren van de twintigste eeuw is Mimizan-Plage populair bij vermogende Engelsen. In die periode zijn er langs de kust prachtige art deco villa’s gebouwd, waarvan de meeste nu weer verdwenen zijn. Ook couturier Coco Chanel heeft er in de jaren twintig vele zomers door gebracht in Château Woolsack, een jachthuis van de Duke of Westminster. Coco nam trouwens tijdens de zomervakanties ook al haar naaisters mee naar Mimizan. Misschien heeft ze hier wel haar Petit Robe Noire bedacht, het kleine zwarte jurkje dat in 1926 op de markt werd gebracht. Later tot icoon gemaakt door bijvoorbeeld Edith Piaff en Audrey Hepburn in de romantische komedie Breakfast at Tiffany’s (1961). In de openingsscène van de film draagt Hepburn de lange variant van La Petit Robe Noire en met de parelketting om haar hals is ze op-en-top in Chanel-stijl.
Ook in de jaren zestig -dat is toch de tijd van deze prentbriefkaart- was Mimizan erg populair bij de jeugd. De golven van de Atlantische Oceaan zijn zeer geschikt om te surfen en van heinde en verre verzamelen zich hier jongeren voor lange strandvakanties. Terwijl buiten Parijs het licht uit gaat om half tien ’s avonds, blijven ze in Mimizan aan tot in de kleine uurtjes. Of er in de discotheken van destijds Surfin’ USA gedraaid werd van The Beach Boys weet ik niet. In ieder geval wél de muziek van Michel Polnareff, met als hoogtepunt een chanson met de veelzeggende titel Ta-ta-ta. Videoclips zijn er in die tijd nog niet, al onderneemt Polnareff wel een aandoenlijke poging tussen de schuifdeuren. Ze noemen hem ook wel de Franse David Bowie, maar ik moet zeggen dat ik daar toch wel een beetje moeite mee heb. Als inmiddels bejaarde artiest (71) maakt hij nu nog steeds muziek. En gesurft wordt er ook nog steeds in Mimizan-Plage, maar nu wel door een generatie van vijftig jaar later.

[ezcol_1half]

[/ezcol_1half] [ezcol_1half_end]

[/ezcol_1half_end]